DIAGNOSTYKA I LECZENIE DOLEGLIWOŚCI BÓLOWYCH KRĘGOSŁUPA METODĄ McKENZIEGO
Celem leczenia w metodzie Mckenziego jest nie tylko ograniczenie lub zlikwidowanie objawów bólowych, ale przywrócenie możliwie pełnej funkcji strukturom generującym ból, oraz zabezpieczenie przed nawrotami dolegliwości. U Pacjentów leczonych zgodnie z zasadami metody McKenziego odsetek Pacjentów z nawrotem dolegliwości, jest zdecydowanie mniejszy, niż u Pacjentów, u których stosowano inne metody leczenia.
Czym jest metoda McKenziego?
➢ Jest to metoda diagnostyczna i terapeutyczna dolegliwości bólowych kręgosłupa oraz stawów obwodowych, która określa źródło dolegliwości bólowych pacjenta, stawia precyzyjną diagnozę oraz ustala indywidualny program terapeutyczny
➢ Istotą tej metody jest to, że oferuje ona wielu pacjentom system samodzielnego radzenia sobie z bólem, więc uniezależnia go od terapeuty
➢ Terapia w metodzie McKenziego wykorzystuje czynniki mechaniczne, generowane siłami samego pacjenta (indywidualnie dobrane ćwiczenia, pozycja, postawa) i szeroką gamę technik manualnych.
➢ Nadrzędnym celem metody jest profilaktyka i ograniczenie liczby kolejnych nawrotów zespołów bólowych. Pacjent musi wziąć odpowiedzialność za swoje zdrowie, co w konsekwencji znacznie skraca leczenie i zabezpiecza go przed tym co najgorsze, czyli przed nawrotami choroby.
Co leczy terapeuta pracujący metodą McKenziego?
➢ zespoły bólowe kręgosłupa (szyjnego, piersiowego i lędźwiowego)
➢ zespoły bólowe kręgosłupa z promieniowaniem do kończyn górnych i dolnych
➢ drętwienia, mrowienia w kończynach górnych i dolnych
➢ szyjno pochodne bóle głowy
➢ dyskopatie (przepukliny dyskowe, wypukliny)
➢ bóle stawów obwodowych (stawów biodrowych, kolanowych, skokowych, barkowych, łokciowych, nadgarstkowych, dłoni)
➢ ograniczenia ruchomości stawów
Jakie korzyści niesie za sobą leczenie metodą McKenzie?
➢ Dokładna diagnoza dająca możliwość szybkiej selekcji pacjentów na tych, których ból ma tło mechaniczne ( czyli pacjentów których można leczyć metodą) i tych których podejrzewamy o tło "niemechaniczne" (u tych pacjentów trzeba wykonać dodatkowe badania)
➢ Indywidualne podejście do terapii zależne od rodzaju "mechanicznego" zespołu bólowego oparte w pierwszej kolejności na odpowiednio dobranym ćwiczeniu (Pacjent ma wykonywać tylko jedno ćwiczenie po to, aby zweryfikować co ten ruch zmienia w jego bólu. Wykonanie kilku różnych ruchów doprowadza do tego, że tak naprawdę nie wiemy który ruch działa pozytywnie na kręgosłup, a który negatywnie.) - wysoki poziom bezpieczeństwa metody.
➢ Niskie koszty diagnostyki i leczenia
➢ zmniejszenie ilości drogich badań diagnostycznych często wykonywanych
"na ślepo"
➢ unikanie leczenia farmakologicznego (leczenie objawowe) i niestosowanie fizykoterapii
➢ zmniejszenie nawrotów do 20-30%
➢ Edukacja pacjenta jako główny aspekt profilaktyczny
PNF (Prioprioceptive Neuromuscular Facilitation)
Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka.
Zgodnie z koncepcją PNF badanie i terapia stanowią integralną całość i wzajemnie się implikują. Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych bądź najsprawniejszych jego sfer ruchowych ( najsilniejszych, bezbolesnych, o największym zakresie ruchu ) i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu o mechanizm irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia.
Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych.
Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.
Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu. Jego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy komponenty i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. Opór jest modyfikowany stosownie do celów terapii i możliwości motorycznych ćwiczącego i nawet podczas jednego ruchu może ulegać zmianom w poszczególnych jego zakresach, najczęściej jest to tzw. opór prowadzący lub kierunkowy, w odróżnieniu do sił zewnętrznych utrudniających wykonanie zadania ruchowego, stosowanych m.in. w treningu siłowym.
Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to:
➢ metoda przyjazna dla pacjenta oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji
➢ wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką
➢ możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych
➢ wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego
➢ niewielki wymagania sprzętowe
➢ duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań
www.LeczenieKręgosłupa.org
